نمایش «ماراتن» به کارگردانی آرش عسکری، این روزها در تماشاخانه «دا» روی صحنه است.
این نمایش موضوع جالبی دارد که تا اندازهای میتوان آن را موضوعی تازه در تئاتر ایران به شمار آورد. «ماراتن» اثری است سورئال با رگههایی از پست مدرن و درگیری انسان با موجودیت خود به نویسندگی و کارگردانی آرش عسکری و تهیهکنندگی مجید دری که از جمعه ۲۸ مهر تا پنجشنبه ۱۸ آبان، ساعت ۱۹:۱۵ هر شب در تماشاخانه دا، روی صحنه میرود.
این نمایش درام جالبی درباره انسان و موجودیت او، پیش از حیات است؛ اینکه انسان پیش از متولد شدن چه شرایطی را تجربه میکند. قهرمانهای این نمایش دو اسپرم با کروموزمهای ایکس و وای هستند و برای رد شدن از دروازه که همان تخمدان است، با یکدیگر به چالش برمیخورند. آنها دلایل مختلفی برای یکدیگر میآورند که کدام یک از آنها لایق رد شدن از دروازهای است که دو نگهبان از آن حفاظت میکنند.
آرش عسکری درباره ماراتن به «قانون» گفته است: «ایده یک خطی داستان به ۱۰ سال پیش برمیگردد. همیشه به این فکر میکردم که ما یک حافظه عینی و یک حافظه غیر عینی داریم و در واقع از وقتی به شکل فیزیولوژیکی کامل شدیم، تنها یک بخش از حافظه ما ثبت شده است؛ این حافظه بخشی از موجود بودنِ ماست و قبل از این شکل گیری، ما یک پروسه موجود بودن داشتیم که آن بخش دیگر در ذهن ما نیست و هیچ قطعیتی نیز در موردش وجود ندارد که در آن دوره چه اتفاقی افتاده است. وقتی می توانیم برای یک رباط هوش مصنوعی ایجاد کنیم، ممکن است وقتی خودِ ما یک توده سلولی بودیم، بخشی از هوش مصنوعی برای ما شکل گرفته باشد.»
او در ادامه گفته است: «فکر میکنم اگر عقبتر برویم چطور؟ وقتی که ما یک میکرواندام بودیم، اوضاع به چه شکلی بوده است؟ همیشه یک بحث خیلی جدی در میگیرد که اتوپیای انسانی چیست؟ هر محیطی و هر شرایطی چه نمونه انسانی را برمیتابد؟ اینکه یک الگوی انسانی، که متعلق به سه قرن پیش است، آیا میتواند برای امروز نیز یک الگوی مناسب باشد؟ آیا اتوپیای واحدی برای انسان وجود دارد؟ دسته ای از این سوالات با یکدیگر تلفیق شد و ایده ای یک خطی شکل گرفت که اگر یک اسپرم با کرومزوم ایکس و اسپرم دیگری با کرومزوم وای وجود داشته باشد و در آستانه ورود به تخمک قرار گرفته باشند و فرصت انتخاب داشته باشند، چه می کنند؟ اگر قرار باشد به هر شکلی با یکدیگر درگیر شوند، آن درگیری چیست؟! گاهی درگیری بر سر فنا رفتن است اما این درگیری بر سر موجود بودن است.»