نمایش «ماراتن» به نویسندگی و کارگردانی آرش عسکری و تهیه‌کنندگی مجید دری که از جمعه ۲۸ مهر تا پنج‌شنبه ۱۸ آبان، ساعت ۱۹:۱۵ هر شب در تماشاخانه دا، روی صحنه می‌رود، اثری است سورئال با رگه‌هایی از پست مدرن و درگیری انسان با موجودیت خود.
در همین میان آرش عسکری در گفت‌و‌گویی با «قانون» با اشاره به اینکه بعد از حدود ۹ سال، شهریور سال گذشته تصمیم گرفتم این ایده را مکتوب کنم و یک طرح اولیه ۱۰صفحه ای نوشته شد، گفته است: «کارهای قبلی من و کارهایی که این روزها در حال نگارش آن‌ها هستم، همه سورئال است. با تهیه‌کننده کار صحبت کردیم و به این نتیجه رسیدیم که ایده را وارد کارگاه نمایش کنیم چون این کار اشتراکی است و از یک ذهن برنمی‌آید. با آدم‌هایی که به نظرم می‌رسید به شخصیت‌ها نزدیک هستند، صحبت کردم و بازیگران انتخاب شدند.»
آرش عسکری در پاسخ به این سوال که چطور شد تصمیم گرفتید با نابازیگر کار کنید، گفته است: «وقتی شما برای کاری با یک بازیگر حرفه‌ای صحبت می کنید، نقش را می‌گیرد و خودش را به شخصیت نزدیک می‌کند اما من می‌خواستم ذهن‌های خالی‌تری را انتخاب کنم تا بتوانم شخصیت‌ها را با بازیگر تطبیق دهم نه آن بازیگر را با شخصیت. از کسانی که توانایی و استعداد داشتند و به شخصیت ها نزدیک بودند، دعوت کردم و متن نیز در کارگاه رفته رفته پیش رفت و نوشته شد.»
او در ادامه گفته است: «من و آقای دری تصمیم گرفتیم گروهی داشته باشیم که از این پس با هم کار کنیم و به همین جهت این ریسک را کردیم که بخشی از آن کاراکتر را در اختیار خودِ بازیگر قرار دهیم؛ حتی نوع عادات میمیک یا تیک‌هایی که بازیگران دارند، متعلق به خودشان است اما این‌گونه نیست که گفته باشم شما آزادید که از میمیک خودتان به هر شکلی که می خواهید، استفاده کنید بلکه من آن‌ها را متعلق به نقش کردم.»
به گفته آرش عسکری، کاری که بازیگر به صورت طبیعی انجام می‌دهد، آن چیزی است که من برای کاراکتر نوشته بودم. بازیگر حرفه‌ای به‌طورمعمول این کار را نمی‌کند. بازیگرانِ کار من با کاراکترها زندگی کردند و پیش از آن ۳۰ سال نیز با خودی که داشتند، زندگی کرده‌اند. در واقع این «من» را روی «خود»ی که داشتند، سوار کردم.