دومین دوره‌ی مسابقه‌ی آهنگسازی موسیقی الکتروآکوستیک، یادبود دوستِ عزیزمان رضا کروریان را در حالی پشت سر می‌گذاریم، که نه هنوز رفتن رضا را باور داریم، نه اتفاقاتی که طی تنها دو سال برای این رویداد پیش آمده؛ که خود بیشتر به معجزه می‌ماند تا یک روند عادی و ساده‌ی برگزاری یک مسابقه!
کسب تمام مقام‌های اول تا سوم سال اول مسابقه، توسط زنان آهنگساز ایرانی (در حالی که طبق تمهیدات کمیته‌ی برگزاری مسابقه، هیچ‌یک از اعضای هیئت داوران، نه تنها نام شرکت‌کنندگان و نام اثر را نمی‌دانند، بلکه از جنسیت خالق اثر نیز بی‌اطلاعند و این در حالی‌ست که به طور کلی، با انتخاب داورانِ غیر ایرانی و عدم معرفی داوران تا پس از اعلام نتایج، احتمال هرگونه شک و شبهه‌ای در روند رأی‌گیری، به کمترین حد ممکن می‌رسد)، سروصدای فراوانی در خبرگزاری‌ها، مطبوعات و رسانه‌ها و محافل هنری ایران و خارج از ایران و حتی شبکه‌های ماهواره‌ای! به پا کرد که برای این نوع از موسیقی دور از انتظار بود و این‌ها همه برمی‌گشت به زنان آهنگساز در این سبک موسیقی، زنانی که پیش از آن کمتر شنیده شده بودند و در عین حال شایستگی جلب تمام آرای مثبت هیئت داوران را داشتند.
این اتفاق میمون، خود قدم بزرگی بود که این مسابقه، راه صد ساله را به طرفه‌العینی در یک شب طی کند!
از سوی دیگر، حضور آهنگساز و استاد برجسته‌‌ی آلمانی موسیقی الکترونیک، یوآخیم هاینتس که از قضا، استاد ارسلان عابدیان و خود من به عنوان برگزارکنندگان مسابقه و استاد رضا کروریان به عنوان کسی که مسابقه به بهانه‌ی او برگزار می‌شود نیز بوده است، قدم بزرگ دیگری بود که با کوشش و زحمات غیر‌قابل‌توصیف وی، این مسابقه در سال نخست، پا را فراتر از مرزهای ایران گذاشت و با اجرای آثار برگزیده در هانوفر آلمان و دعوت از نفرات اول تا سوم و پس از آن، با انتشار مطالبی در مجلات موسیقی معاصر آلمان، ستون این مسابقه در خارج از ایران نیز استوار شد. این اتفاق، با قبول سِمت مدیریت بخش موسیقی الکترونیک گروه موسیقی یارآوا از سوی هاینتس در سال گذشته، به روندی دائمی (تا زمان مدیریت ایشان در دپارتمان موسیقی الکترونیک دانشگاه هانوفر) بدل شد.
اما این روند، در سال دوم، با پیشنهاد دور از انتظار آهنگساز شهیر ایتالیایی آلفُنسو بِلفیوره مبنی بر همکاری بین برگزارکنندگان مسابقه و کنسرواتوار لوئیجی کروبینی، و پیشنهاد اجرای آثاری از این کنسرواتوار در جریان برگزاری مراسم سال دوم مسابقه و در مقابل، اجرای آثار برگزیده‌ی سال دوم مسابقه در کنسرواتوار کروبینی ادامه پیدا کرد.
حضور پروفسور پیتر بِکِر به عنوان داور در سال نخست مسابقه اعتبار بزرگی برای یارآوا، نشر موسیقی معاصر و جایزهی رضا کروریان به حساب می‌آید که در سال دوم نیز، با حضور استاد و آهنگساز یونانی دیمیتری پاپاگئورگیو، تداوم یافت.
استقبال استادان صاحب‌نام موسیقی معاصر ایران نظیر شاهرخ خواجه‌نوری، محسن میرمهدی، نادر مشایخی، کیاوش صاحب‌نسق و … و همراهی و همکاری آنان در هر دو دوره از این مسابقه و توجه ویژه‌ی فریماه قوام‌صدری و علیرضا مشایخی، مدیران هنری «گروه موسیقی تهران» (اولین گروه موسیقی معاصر در ایران) از این رویداد، تقبل ساخت تندیس مسابقه توسط مجسمه‌ساز برجسته، جمشید مرادیان و ارسال قطعات بسیار برای شرکت در مسابقه در هر دو سال (با افزایش حدود دو برابر در سال دوم)، همه و همه نشان از این دارد که گویا کوشش ما، برای زنده نگاه داشتن نام رضا و به بهانه‌ی آن، ایجاد تحرک و جنب‌وجوش در حیطه‌ی موسیقی الکترونیک ایران، به سَمت درستی پیش می‌رود که امیدوارم به همت همکاران یارآوایی و با پشتیبانی همه‌جانبه‌ی خانواده‌ی کروریان و حمایت مستمر موزیسن‌ها از این رویداد، بتواند سهمی در ایجاد فضایی پویا برای این ژانر از موسیقی معاصر ایران داشته باشد.
مهدی جلالی (تابستان ۱۳۹۶)